W dzisiejszej Polsce przez „kolędowanie” rozumie się albo księdza błogosławiącego domy, albo grupy przebranych dzieci wysyłanych przez księdza, które zbierają pieniądze na misje afrykańskie.

Obrzęd kolędowania ma korzenie przedchrześcijańskie. W tradycyjnych kolędach można znaleźć pełno symboli i nawiązań do pierwotnego znaczenia tego rytuału. W czasie zimowego przesilenia, kiedy symbolicznie umierało słońce, a świat ogarniała ciemność, „złe” miało największy dostęp do człowieka. I wtedy pojawiała się zgraja dziwnych postaci, których trochę się bano, nie do końca rozumiano... Chodzili od domu do domu, swoim jasnym, głośnym śpiewem głosili narodziny Boga, nadejście Nowego. Także napraszali się gospodarzom, a ci karmili ich i poili. Kolędnicy mogli „zamówić” dobrobyt, obfitość, zdrowie, zamążpójście czy co tam komu było trzeba. W końcu słowa mają moc, a już na pewno życzenia kogoś z pogranicza światów. Dawniej słowo „kolęda” oznaczało podarunek, którym zwykli się obdarowywać nasi przodkowie z okazji Nowego Roku. Mógł to być drobny prezent albo właśnie dobre słowo. Dziś trudno nam to sobie wyobrazić, ale kiedyś rzeczywiście nikt nie rzucał słów na wiatr i traktowano je jak namacalną rzeczywistość.
Możemy się poszczycić ogromnym zbiorem naprawdę pięknych polskich kolęd, zarówno tych nowoczesnych, skomponowanych, jak i tych, co czekają w archiwach muzyki ludowej, aż ktoś znów tchnie w nie życie. Chodząc po domach, słyszymy, że ostatni raz kolędnicy byli 40, 50 lat temu. To jest jeszcze taki czas, że ludzie pamiętają, o co chodzi. To znaczy, że ta tradycja nie umarła! Nie dajmy jej więc odejść w niepamięć! Sama w sobie jest bardzo wartościowa, a w epoce ekstremalnego osamotnienia ludzi niesie tym większą radość i światło wynikające ze zwykłego ludzkiego spotkania.

Ania Długosz